แม่รักลูกลูกก็รู้อยู่ว่ารัก

คนอื่นสักหมื่นแสนไม่แม้นเหมือน

จะกินนอนวอนว่าเมตตาเตือน

แม่วันทองของลูกจงกลับบ้าน

จะก้มหน้าลาไปมิได้กลัว

นางกอดจูบลูบหลังแล้วสั่งสอน

พ่อไปดีศรีสวัสดิ์กำจัดภัย

ลูกผู้ชายลายมือนั้นคือยศ

แล้วพาลูกออกมาข้างท่าเกวียน

ลูกก็แลดูแม่แม่ดูลูก

สะอื้นร่ำอำลาด้วยอาลัย

เหลียวหลังยังเห็นแม่แลเขม้น

แต่เหลียวเหลียวเลี้ยวลับวับวิญญาณ

จะจากเรือนร้างแม่ไปแต่ตัว

เขาจะพาลว้าวุ่นแม่ทูนหัว

แม่อย่ามัวหมองนักจงหักใจ

อำนวยพรพลายน้อยละห้อยไห้

จนเติบใหญ่ยิ่งยวดได้บวชเรียน

เจ้าจงอตส่าห์ทำสม่ำเสมียน

จะจากเจียนใจขาดอนาถใจ

ต่างพันผูกเพียงว่าเลือดตาไหล

แล้วแข็งใจจากนางตามทางมา

แม่ก็เห็นลูกน้อยละห้อยหา

โอ้เปล่าตาต่างสะอื้นยืนตะลึง